Tag Archief van: jargon

Daar had ik er weer eentje te pakken. Zo’n bevestigingsbrief van een dienst die ik afnam. In de corporate terminologie zou ik dit een procesbrief noemen – zo’n brief die het systeem uit zichzelf uitpoept, omdat een klant iets heeft besteld, gewijzigd of opgezegd.

Natuurlijk is het van belang dat deze brieven er geautomatiseerd uitkomen. Want het is niet meer helemaal van nu, dat er een ruimte vol typistes zit. Die dit soort brieven op maat typen, op basis van elk klantding dat voorbijkomt. Maar waarom zijn deze systeembrieven toch zo niet van nu? Zo afstandelijk? En waarom gebruiken ze referenties, waar ik met mijn pet niet bij kan? Wie heeft die bedacht? K-532-Zleven. Of 54352-trxxx. Het zal wel te maken hebben met mijn klantnummer, adres of geboortedatum. Of is het een vergelijkbaar ingewikkeld en ingenieus systeem als de kentekens van auto’s? Iemand verzon een reeks, die raakte op en dus werd er een nieuwe reeks geïntroduceerd. Zoiets.

Maar ik dwaal af. Zelf ben ik verantwoordelijk geweest voor klantcommunicatie. Ik weet hoe moeilijk het is om deze procesbrieven te wijzigen. Het is gewoon een enorme rotklus. Zo’n klus waar eigenlijk niemand zijn vingers aan wil branden. Want het behelst nogal wat. Het start met de vraag: gebruiken we ‘je’ of ‘jij’ en eindigt met ‘welke brief wordt wanneer verstuurd’ en ‘waar gaat een mogelijk antwoord heen’? En welke woorden moet je gebruiken? Woorden die de klant wel moet kunnen begrijpen. B1, Jip en Janneke. Ach, ach, keuzes, keuzes…

Echt, niemand staat te springen om deze klus op het gebied van klantcommunicatie uit te voeren. En toch… als de kraan lekt moet je die maken (of laten maken) en daarna dweilen. Dáárover wil ik mijn punt maken. Over dat dweilen. Dat gaat het beste als de kraan gerepareerd is. Anders wordt het zo’n zooitje. Dus dat er vanaf vandaag alleen maar brieven en e-mails uitgaan die de juiste boodschap brengen aan de juiste ontvanger, in de juiste taal en op het juiste moment. En dan? Dan is het tijd om te gaan dweilen: je gaat de procescommunicatie aanpakken. Dat megaproject. Trek daar maar twee jaar voor uit. Minimaal zou ik zeggen.

Het meest nare is dat je hier weinig eervolle vermeldingen voor krijgt. Want zodra je klaar bent, is de eerste brief alweer verouderd. Of heeft het bedrijf een nieuwe naam. Of een nieuwe tone-of-voice. Of een nieuw logo. Of een nieuwe directeur. Want tja, al die brieven moeten wel de juiste handtekening hebben… Je zou er moedeloos van worden.

 

Dit blog werd geschreven voor CustomerFirst en gepubliceerd op 13 november 2019.

Geen blog meer missen? Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse CX Greetz!

Hoe is het met de goede voornemens? Gezonder eten, meer sporten, minder drinken of – heel hip – rigoureus opruimen? Dat is waar het bij Marie Kondo over gaat in haar boek ‘Opgeruimd!’. Flink ontspullen is wat de Japanse predikt, want een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. De belangrijkste vraag bij het opruimen en weggooien is, dat je je bij alle spullen afvraagt: word ik hier blij van?

Voor mij is het opruimen van mijn werkplek het startpunt. Ik begin met de stapel verzekeringspapieren, die in mappen verdwijnen. Hierin valt mijn oog op een begeleidende brief van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. Wel drie keer wordt de naam van het product ‘UNIM Vernieuwd 0510 AOV’ genoemd: in de onderwerpregel, de beginzin en de in de leesbeschrijving van de polis.

Deze belangrijke inkomensverzekering sloot ik twee jaar geleden af en blijkbaar was dat een UNIM Vernieuwd 0510 AOV. De brief zegt verder niet veel, maar wel vraag ik me af of ook de UNIM Verouderd AOV-polis bestaat. En waar staat UNIM voor? Om bij Marie Kondo te blijven: word ik hier blij van? Nee. Wat een onduidelijke brief, vol jargon ook. Als klant kan ik er niks mee. Je zou toch denken dat verschillende communicatiedeskundigen en juristen naar de brief hebben gekeken en ‘m correct hebben bevonden. Ik sla de polis op en de brief gaat met een grote zwaai richting oud papier.

Ook schoon ik de digitale rommel in mijn mailbox op. Daarin een ontmoeting met mijn spambox, die een schokkende 567 ongelezen berichten herbergt. Ik scan de lijst e-mails en het zijn voornamelijk nieuwsbrieven waarin producten of diensten worden aanbevolen. In alle eerlijkheid ook hier een tragische aanblik. De meeste mails beginnen nog niet eens met mijn naam en de vraag ‘Word ik hier blij van?’ valt geen enkele keer bevestigend te beantwoorden. Ik selecteer alle e-mails en met één druk op het grote rode kruis verdwijnt alles richting de digitale prullenbak. Kijk, dat ruimt lekker op, hier word ik wél blij van.

De vraag die bij mij achterblijft: Waar is de Marie Kondo van de klantcommunicatie? De man/vrouw die het leuk maakt. Die beeld in brieven brengt naast grote lappen tekst. Die algemene voorwaarden opleukt. Die zorgt dat nieuwsbrieven alleen maar verzonden worden als de klant daar blij van wordt. Joehoe, Marie Kondo van klantcommunicatie, we hebben je nodig!


Dit blog werd geschreven voor CustomerFirst en gepubliceerd op 31 januari 2018

Geen blog meer missen? Schrijf je in voor mijn maandelijkse CX Greetz!